ਪਉੜੀ ॥ पउड़ी ॥ Pa▫oṛee. Pauree: ਜਿਸ ਕੈ ਘਰਿ ਦੀਬਾਨੁ ਹਰਿ ਹੋਵੈ ਤਿਸ ਕੀ ਮੁਠੀ ਵਿਚਿ ਜਗਤੁ ਸਭੁ ਆਇਆ ॥ जिस कै घरि दीबानु हरि होवै तिस की मुठी विचि जगतु सभु आइआ ॥ Jis kæ gʰar ḋeebaan har hovæ ṫis kee mutʰee vich jagaṫ sabʰ aa▫i▫aa. The whole world comes under the control of one whose home is filled with the Lord, the King. ਤਿਸ ਕਉ ਤਲਕੀ ਕਿਸੈ ਦੀ ਨਾਹੀ ਹਰਿ ਦੀਬਾਨਿ ਸਭਿ ਆਣਿ ਪੈਰੀ ਪਾਇਆ ॥ तिस कउ तलकी किसै दी नाही हरि दीबानि सभि आणि पैरी पाइआ ॥ Ṫis ka▫o ṫalkee kisæ ḋee naahee har ḋeebaan sabʰ aaṇ pæree paa▫i▫aa. He is subject to no one else’s rule, and the Lord, the King, causes everyone to fall at his feet. ਮਾਣਸਾ ਕਿਅਹੁ ਦੀਬਾਣਹੁ ਕੋਈ ਨਸਿ ਭਜਿ ਨਿਕਲੈ ਹਰਿ ਦੀਬਾਣਹੁ ਕੋਈ ਕਿਥੈ ਜਾਇਆ ॥ माणसा किअहु दीबाणहु कोई नसि भजि निकलै हरि दीबाणहु कोई किथै जाइआ ॥ Maaṇsaa ki▫ahu ḋeebaaṇahu ko▫ee nas bʰaj niklæ har ḋeebaaṇahu ko▫ee kiṫʰæ jaa▫i▫aa. One may run away from the courts of other men, but where can one go to escape the Lord’s Kingdom? ਸੋ ਐਸਾ ਹਰਿ ਦੀਬਾਨੁ ਵਸਿਆ ਭਗਤਾ ਕੈ ਹਿਰਦੈ ਤਿਨਿ ਰਹਦੇ ਖੁਹਦੇ ਆਣਿ ਸਭਿ ਭਗਤਾ ਅਗੈ ਖਲਵਾਇਆ ॥ सो ऐसा हरि दीबानु वसिआ भगता कै हिरदै तिनि रहदे खुहदे आणि सभि भगता अगै खलवाइआ ॥ So æsaa har ḋeebaan vasi▫aa bʰagṫaa kæ hirḋæ ṫin rahḋé kʰuhḋé aaṇ sabʰ bʰagṫaa agæ kʰalvaa▫i▫aa. The Lord is such a King, who abides in the hearts of His devotees; He brings the others, and makes them stand before His devotees. ਹਰਿ ਨਾਵੈ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਮਿ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਵੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਰਲੈ ਕਿਨੈ ਧਿਆਇਆ ॥੧੪॥ हरि नावै की वडिआई करमि परापति होवै गुरमुखि विरलै किनै धिआइआ ॥१४॥ Har naavæ kee vadi▫aa▫ee karam paraapaṫ hovæ gurmukʰ virlæ kinæ ḋʰi▫aa▫i▫aa. ||14|| The glorious greatness of the Lord’s Name is obtained only by His Grace; how few are the Gurmukhs who meditate on Him. ||14||