ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਜਤੀ ਸਤੀ ਸੰਤੋਖੀ ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਵੀਰ ਕਰਾਰੇ ॥  

Gāvan ṯuḏẖno jaṯī saṯī sanṯokẖī gāvan ṯuḏẖno vīr karāre.  

ਤੁਝਕੋ ਜਤੀ ਅਰੁ ਸਤਵਾਦੀ ਪੁਨ: ਸੰਤੋਖੀ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ ਪੁਨਾ ਕਰੜੇ ਸੂਰਮੇ ਭੀ ਤੁਝ ਕੋ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ॥

ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਪੰਡਿਤ ਪੜਨਿ ਰਖੀਸੁਰ ਜੁਗੁ ਜੁਗੁ ਵੇਦਾ ਨਾਲੇ ॥  

Gāvan ṯuḏẖno pandiṯ paṛan rakẖīsur jug jug veḏā nāle.  

ਜੁਗੋਂ ਜੁਗੋਂ ਮੈਂ ਵੇਦੋਂ ਕੇ ਸਹਿਤ ਪੰਡਿਤ ਔਰੁ (ਪੜਨਿ) ਪੜਨੇ ਵਾਲੇ ਵਿਦ੍ਯਾਰਥੀ ਪੁਨ: ਰਿਖੀਸ੍ਵਰ ਤੁਝਕੋ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ॥

ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਮੋਹਣੀਆ ਮਨੁ ਮੋਹਨਿ ਸੁਰਗੁ ਮਛੁ ਪਇਆਲੇ ॥  

Gāvan ṯuḏẖno mohṇī▫ā man mohan surag macẖẖ pa▫i▫āle.  

ਹੇ ਮਨ ਮੋਹਨ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਵਾ ਮਨ ਕੇ ਮੋਹਣੇ ਵਾਲੀਆਂ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਸ੍ਵਰਗ ਮੈਂ ਅਰੁ (ਮੱਛ) ਮੱਧ ਭਾਵ ਮਾਤਲੋਕ ਮੈਂ ਅਰੁ ਪਤਾਲ ਮੇਂ ਤੇਰੇ ਕੋ ਗਾਵਤੀਆਂ ਹੈਂ॥

ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਰਤਨ ਉਪਾਏ ਤੇਰੇ ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਨਾਲੇ ॥  

Gāvan ṯuḏẖno raṯan upā▫e ṯere aṯẖsaṯẖ ṯirath nāle.  

ਹੇ ਭਗਵਾਨ ਤੇਰੇ ਉਤਪੰਨ ਕੀਏ ਹੂਏ ਰਤਨ ਭੀ ਤੁਝ ਕੋ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ ਔਰੁ ਅਠਾਹਟ ਤੀਰਥ ਅਰੁ ਨਾਲੇ ਭੀ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ ਭਾਵ ਨਦੀਆਂ ਨਾਲ੍ਯੋਂ ਕੇ ਅਭਿਮਾਨੀ ਦੇਵਤਾ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ॥

ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਜੋਧ ਮਹਾਬਲ ਸੂਰਾ ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਖਾਣੀ ਚਾਰੇ ॥  

Gāvan ṯuḏẖno joḏẖ mahābal sūrā gāvan ṯuḏẖno kẖāṇī cẖāre.  

ਵਡੇ ਬਲੀ ਸੂਰਮੇਂ ਤੁਝਕੋ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ ਪੁਨ: ਅੰਡਜਾਦਿ ਚਾਰੋ ਖਾਣੀਯੋ ਕੇ ਜੀਵ ਤੁਝਕੋ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ॥

ਗਾਵਨਿ ਤੁਧਨੋ ਖੰਡ ਮੰਡਲ ਬ੍ਰਹਮੰਡਾ ਕਰਿ ਕਰਿ ਰਖੇ ਤੇਰੇ ਧਾਰੇ ॥  

Gāvan ṯuḏẖno kẖand mandal barahmandā kar kar rakẖe ṯere ḏẖāre.  

ਤੁਝਕੋ ਨਵ ਖੰਡੋਂ ਅਰੁ (ਮੰਡਲ) ਦੀਪ ਔਰੁ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਭਾਵ ਤਿਨਮੈ ਨਿਵਾਸੁ ਕਰਨੇ ਵਾਲੇ ਜੀਵ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ ਜੋ (ਕਰਿ ਕਰਿ) ਰਚ ਰਚ ਕਰ ਤੇਰੇ ਧਾਰਨ ਕਰ ਰਖੇ ਹੂਏ ਹੈਂ॥

ਸੇਈ ਤੁਧਨੋ ਗਾਵਨਿ ਜੋ ਤੁਧੁ ਭਾਵਨਿ ਰਤੇ ਤੇਰੇ ਭਗਤ ਰਸਾਲੇ ॥  

Se▫ī ṯuḏẖno gāvan jo ṯuḏẖ bẖāvan raṯe ṯere bẖagaṯ rasāle.  

ਜੋ ਤੁਝਕੋ ਭਾਵਤੇ ਹੈਂ ਸੋਈ ਤੁਝਕੋ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ (ਰਸਾਲੇ) ਪ੍ਰੇਮ ਕਾ ਘਰੁ ਵਾ ਜੋ ਸਮੂਹ ਭਗਤ ਹੈਂ ਸੋ ਤੇਰੇ ਮੈਂ ਰਤੇ ਹੈਂ॥

ਹੋਰਿ ਕੇਤੇ ਤੁਧਨੋ ਗਾਵਨਿ ਸੇ ਮੈ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵਨਿ ਨਾਨਕੁ ਕਿਆ ਬੀਚਾਰੇ ॥  

Hor keṯe ṯuḏẖno gāvan se mai cẖiṯ na āvan Nānak ki▫ā bīcẖāre.  

ਤੁਝਕੋ ਔਰੁ ਭੀ ਕਿਤਨੇ ਭਾਵ ਬਹੁਤੇ ਗਾਵਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਸਭ ਮੇਰੇ ਚਿੰਤਨ ਵੀਚ ਨਹੀਂ ਆਵਤੇ ਹੈਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਮੈਂ ਤਿਨਕਾ ਕਿਆ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋਂ ਭਾਵ ਅਗਿਣਤ ਹੈਂ। ਬੀਬੀ ਜੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਭਾਈ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਕਬ ਥਾ ਅਰੁ ਕੈਸਾ ਹੈ ਤਿਸੁ ਪਰ ਕਹਤੇ ਭਏ॥

ਸੋਈ ਸੋਈ ਸਦਾ ਸਚੁ ਸਾਹਿਬੁ ਸਾਚਾ ਸਾਚੀ ਨਾਈ ॥   ਹੈ ਭੀ ਹੋਸੀ ਜਾਇ ਨ ਜਾਸੀ ਰਚਨਾ ਜਿਨਿ ਰਚਾਈ ॥  

So▫ī so▫ī saḏā sacẖ sāhib sācẖā sācẖī nā▫ī.   Hai bẖī hosī jā▫e na jāsī racẖnā jin racẖā▫ī.  

ਸਦਾ ਸਚਾ ਸਾਹਿਬ ਭੂਤ ਕਾਲ ਮੈ ਥਾ ਔਰੁ ਸੋਈ ਸਚਾ ਸਾਚੀ (ਨਾਈ) ਵਡਿਆਈ ਵਾਲਾ ਅਬ ਹੈ (ਭੀ) ਪੁਨ: ਸੋਈ ਸਚੁ ਭਵਿੱਖਤ ਮੇ ਸਦਾ ਹੀ ਹੋਸੀ ਹੋਵੇਗਾ ਔਰੁ ਰਚਨਾ (ਜਾਇ) ਚਲੀ ਜਾਵੈਗੀ ਔਰੁ ਜਿਨਿ ਰਚਾਈ ਹੈ ਸੋ (ਨ ਜਾਸੀ) ਨ ਜਾਇਗਾ॥

ਰੰਗੀ ਰੰਗੀ ਭਾਤੀ ਕਰਿ ਕਰਿ ਜਿਨਸੀ ਮਾਇਆ ਜਿਨਿ ਉਪਾਈ ॥  

Rangī rangī bẖāṯī kar kar jinsī mā▫i▫ā jin upā▫ī.  

ਅਨੇਕ ਰੰਗੋਂ ਕੀ ਔਰੁ ਤਰਹ ਕੀ ਮਾਯਾ ਦ੍ਵਾਰੇ ਜਿਣਸਾਂ ਭਾਵ ਪਸੁ ਪੰਛੀ ਆਦਿ ਭੇਦੋਂ ਕਰਕੇ ਜਿਸਨੇ ਉਪਾਈ ਹੈ॥

ਕਰਿ ਕਰਿ ਦੇਖੈ ਕੀਤਾ ਆਪਣਾ ਜਿਉ ਤਿਸ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ॥  

Kar kar ḏekẖai kīṯā āpṇā ji▫o ṯis ḏī vadi▫ā▫ī.  

ਅਪਨਾ ਕੀਤਾ ਹੂਆ ਜੋ ਪ੍ਰਪੰਚੁ ਹੈ ਤਿਸ ਕੋ ਰਚ ਰਚਕੇ ਜੈਸੇ ਤਿਸਦੀ (ਵਡਿਆਈ) ਇਛਾ ਹੋਤੀ ਹੈ ਤੈਸੇ ਹੀ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਭਾਵ ਪਾਲਣਾ ਕਰਤਾ ਹੈ॥

ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ਕਰਸੀ ਫਿਰਿ ਹੁਕਮੁ ਨ ਕਰਣਾ ਜਾਈ ॥  

Jo ṯis bẖāvai so▫ī karsī fir hukam na karṇā jā▫ī.  

ਜੋ ਤਿਸੁ ਪ੍ਰਮੇਸ੍ਵਰ ਕੋ ਭਾਵਤਾ ਹੈ ਤੀਨੋਂ ਕਾਲੋਂ ਮੇ ਸੋਈ ਹੋਤਾ ਹੈ ਪੁਨਾਂ ਤਿਸ ਪਰ ਕਿਸੀ ਸੇ ਹੁਕਮੁ ਨਹੀ ਕਰ੍ਯਾ ਜਾਤਾ ਹੈ॥

ਸੋ ਪਾਤਿਸਾਹੁ ਸਾਹਾ ਪਤਿਸਾਹਿਬੁ ਨਾਨਕ ਰਹਣੁ ਰਜਾਈ ॥੧॥  

So pāṯisāhu sāhā paṯisāhib Nānak rahaṇ rajā▫ī. ||1||  

ਸੋ ਸਾਹੋਂ ਅਰੁ ਪਾਤਿਸਾਹੋਂ ਕਾ ਪਾਤਸਾਹੁ ਹੈ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਤਿਸੁ (ਰਜਾਈ) ਪ੍ਰਮੇਸ੍ਵਰ ਕੀ ਆਗਿਆ ਮੈ ਰਹਣਾ ਯੋਗ੍ਯ ਹੈ॥

ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥  

Āsā mėhlā 1.  

ਏਕ ਕਾਲ ਬਾਬਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨੇ ਕਹਾ ਪੁਤ੍ਰ ਜਿਸ ਸਾਹਿਬ ਕਾ ਤੂੰ ਭਜਨੁ ਕਰਤਾ ਹੈ ਸੋ ਕਿਤਨਾਕੁ ਵਡਾ ਹੈ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਹਰੀ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਬੇਨਤੀ ਕਰਤੇ ਹੂਏ ਪਿਤਾ ਕੋ ਉਤ੍ਰ ਦੇਤੇ ਹੈਂ॥

ਸੁਣਿ ਵਡਾ ਆਖੈ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥   ਕੇਵਡੁ ਵਡਾ ਡੀਠਾ ਹੋਇ ॥  

Suṇ vadā ākẖai sabẖ ko▫e.   Kevad vadā dīṯẖā ho▫e.  

ਸਾਸਤ੍ਰੋਂ ਸੇ ਸੁਨ ਸੁਨ ਕਰਕੇ ਸਭ ਕੋਈ ਵਡਾ ਕਹਿਤਾ ਹੈ (ਕੇਵਡੁ) ਕਿਤਨਾਂ ਵਡਾ ਹੈ ਜਬ ਕਿਸੀ ਨੇ ਦੇਖਾ ਹੋਇ ਤਬ ਕਹੇ ਕਿ ਇਤਨਾ ਵਡਾ ਹੈ॥

ਕੀਮਤਿ ਪਾਇ ਨ ਕਹਿਆ ਜਾਇ ॥   ਕਹਣੈ ਵਾਲੇ ਤੇਰੇ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥੧॥  

Kīmaṯ pā▫e na kahi▫ā jā▫e.   Kahṇai vāle ṯere rahe samā▫e. ||1||  

ਤਾਂਤੇ ਨਾ ਤੇਰੀ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ਜਾਤੀ ਹੈ ਨਾ ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਕਹਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਵਾ ਜਿਨ ਸੰਤੋਂ ਨੇ ਤੇਰੀ (ਕੀਮਤਿ) ਮ੍ਰਯਾਦਾ ਪਾਈ ਹੈ ਭਾਵ ਸਤਚਿਤ ਅਨੰਦ ਰੂਪ ਜਾਨਾ ਹੈ ਤਿਨ ਕੇ ਤੂੰ ਅਨੁਭਵ ਗੰਮ ਹੈਂ ਰਸਨਾ ਸੇ ਇਦੰਤਾ ਕਰ ਕਹਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਹੈ ਜੋ ਕਹਨੇ ਵਾਲੇ ਤੇਰੇ ਸੰਤ ਹੈਂ ਸੋ ਤੇਰੇ ਹੀ ਮੇ (ਸਮਾਇ) ਅਭੇਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹੈਂ॥

ਵਡੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬਾ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰਾ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰਾ ॥   ਕੋਇ ਨ ਜਾਣੈ ਤੇਰਾ ਕੇਤਾ ਕੇਵਡੁ ਚੀਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥  

vade mere sāhibā gahir gambẖīrā guṇī gahīrā.   Ko▫e na jāṇai ṯerā keṯā kevad cẖīrā. ||1|| rahā▫o.  

ਹੇ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ ਸਾਹਿਬ (ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ) ਡੂੰਘੇ ਔਰ ਨਿਹੱਲ ਗੁਣੋ ਕੇ ਸਮੰੁਦ੍ਰ ਕੋਈ ਇਸ ਬਾਰਤਾ ਕੋ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਜੋ ਤੇਰਾ ਕਿਤਨਾ ਕੁ (ਚੀਰਾ) ਅਵਧਿ ਵਾ ਦਫਤਰ ਹੈ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥ ਏਕ ਕੋ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਅਰਥਾਤ ਵਿਸ੍ਰਾਮ ਔਰੁ ਰਹਾਉ ਮਨ ਕੋ ਠਹਰਾਉ ਐਸਾ ਭੀ ਅਰਥੁ ਕਰਤੇ ਹੈਂ॥

ਸਭਿ ਸੁਰਤੀ ਮਿਲਿ ਸੁਰਤਿ ਕਮਾਈ ॥   ਸਭ ਕੀਮਤਿ ਮਿਲਿ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ॥  

Sabẖ surṯī mil suraṯ kamā▫ī.   Sabẖ kīmaṯ mil kīmaṯ pā▫ī.  

ਸਭ (ਸੁਰਤੀ) ਬੇਦੋਂ ਕੀ ਸ੍ਰੁਤੀਯੋਂ ਨੇ ਵਾ ਪੰਡਿਤ ਜਨੋਂ ਨੇ ਮਿਲ ਕਰਕੇ ਅਪਨੀ (ਸੁਰਤਿ) ਬ੍ਰਿਤੀ ਕਮਾਈ ਭਾਵ ਲਗਾਈ ਸਭ (ਕੀਮਤਿ) ਜਹੁਰੀ ਭਾਵ ਵਿਚਾਰਵਾਨੋ ਨੇ ਮਿਲ ਕਰ ਤੇਰੀ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ਭਾਵ ਉਨੋ ਨੇ ਭੀ ਬਿਅੰਤੁ ਹੀ ਕਹਾ।

ਗਿਆਨੀ ਧਿਆਨੀ ਗੁਰ ਗੁਰਹਾਈ ॥   ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ਤੇਰੀ ਤਿਲੁ ਵਡਿਆਈ ॥੨॥  

Gi▫ānī ḏẖi▫ānī gur gurhā▫ī.   Kahaṇ na jā▫ī ṯerī ṯil vadi▫ā▫ī. ||2||  

ਗਿਆਨੀ ਸਾਸਤ੍ਰ ਵੇਤਾ ਧਿਆਨੀ ਪ੍ਰਾਣਾਂਯਾਮ (ਗੁਰਗੁਰਹਾਈ) ਗੁਰੋਂ ਕੇ ਭੀ ਗੁਰ ਭਾਵ ਵਡ੍ਯੋਂ ਸੇ ਵਡੇ ਏਨਾਂ ਸੇ ਤੇਰੀ ਤਿਲੁ ਮਾਤ੍ਰ ਭੀ ਵਡਿਆਈ ਕਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਤੀ॥੨॥

ਸਭਿ ਸਤ ਸਭਿ ਤਪ ਸਭਿ ਚੰਗਿਆਈਆ ॥   ਸਿਧਾ ਪੁਰਖਾ ਕੀਆ ਵਡਿਆਈਆ ॥   ਤੁਧੁ ਵਿਣੁ ਸਿਧੀ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਈਆ ॥   ਕਰਮਿ ਮਿਲੈ ਨਾਹੀ ਠਾਕਿ ਰਹਾਈਆ ॥੩॥  

Sabẖ saṯ sabẖ ṯap sabẖ cẖang▫ā▫ī▫ā.   Siḏẖā purkẖā kī▫ā vaḏi▫ā▫ī▫ā.   Ŧuḏẖ viṇ siḏẖī kinai na pā▫ī▫ā.   Karam milai nāhī ṯẖāk rahā▫ī▫ā. ||3||  

ਸਤ ਵਾਦੀ ਹੋਣੇ ਆਦਿ ਸਭ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਗੁਣ ਔਰੁ ਸਭ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਤਪ ਸਭ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀਆਂ ਜੋ (ਚੰਗਿਆਈਆ) ਭਲਿਆਈਆਂ ਹੈਂ ਔਰੁ ਜੋ ਸਿਧੋਂ ਪੁਰਸੋਂ ਕੀ ਸਿੱਧੀਆਂ ਰੂਪੁ ਵਡਿਆਈਆਂ ਹੈਂ ਸੋ ਤੇਰੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇਂ ਬਿਨਾ ਪੂਰਬੋਕਤਿ ਗੁਨੋਂ ਕੀ ਜੋ ਸਿਧੀਆਂ ਹੈਂ ਸੋ ਕਿਸੀ ਨੇ ਨਹੀਂ ਪਾਈਆਂ ਜਿਸ ਕੋ ਤੇਰੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇਂ ਮਿਲਤੀ ਹੈਂ ਤਿਸਤੇ ਕਿਸੀ ਕੀ ਰੋਕੀ ਰੁਕਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈਂ। ਵਾ ਬਿਨਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਤੇ ਰੋਕੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ॥੩॥

ਆਖਣ ਵਾਲਾ ਕਿਆ ਵੇਚਾਰਾ ॥   ਸਿਫਤੀ ਭਰੇ ਤੇਰੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥   ਜਿਸੁ ਤੂ ਦੇਹਿ ਤਿਸੈ ਕਿਆ ਚਾਰਾ ॥   ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥੪॥੨॥  

Ākẖaṇ vālā ki▫ā vecẖārā.   Sifṯī bẖare ṯere bẖandārā.   Jis ṯū ḏėh ṯisai ki▫ā cẖārā.   Nānak sacẖ savāraṇhārā. ||4||2||  

ਜੇ ਕੋਈ ਕਹੇ ਕਿ ਹੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖੁ ਮੈ ਤੇਰੀ ਸਭ ਸੋਭਾ ਕੋ ਕਹੂੰਗਾ ਤੇ ਕਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਵਿਚਾਰਾ ਕਿਯਾ ਤੁੱਛ ਜੀਵ ਹੈ ਜੋ ਕਹਿ ਸੱਕੇਗਾ ਕਿ੍ਯੋਂਕਿ ਹੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਤੇਰੇ (ਸਿਫਤੀ) ਉਸਤਤਿ੍ਯੋਂ ਕੇ (ਭੰਡਾਰਾ) ਖਜਾਨੇ ਭਾਵ ਸੰਤੋਂ ਕੇ ਰਿਦੇ ਵਾ ਬੇਦ ਸਾਸਤ੍ਰ ਭਰੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਜਿਸਕੋ ਤੂੰ ਅਪਨੀ ਉਸਤਤੀ ਕਰਨੇ ਕੀ ਬੁੱਧਿ ਦੇਤਾ ਹੈਂ ਤਿਸ ਕੇ ਸਾਥ ਕਿਸੀ ਕਾ ਕਯਾ (ਚਾਰਾ) ਬਲੁ ਹੈ ਅਰਥਾਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਹੇ ਸਚ ਰੂਪ ਤੂੰ ਹੀ ਸਭ ਕੋ (ਸਵਾਰਣ) ਬਨਾਵਨੇ ਹਾਰਾ ਹੈਂ । ਭਾਵ ਏਹਿ ਕਿ ਜੋ ਚਾਹਿਤਾ ਹੈਂ ਸੋਈ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਔਰੁ ਸੋਈ ਹੋਤਾ ਹੈ॥੪॥੨॥ ❀ਮਾਤਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਹਾ ਹੇ ਪੁਤ੍ਰ ਆਪ ਕਿਸੀ ਏਕ ਸਮੇ ਭਜਨ ਕੀਆ ਕਰੋ ਹਰ ਵਖਤ ਕ੍ਯੋਂ ਨਾਮ ਜਪਤੇ ਰਹਤੇ ਹੋ ਤਿਸ ਪਰ ਸਬਦੁ ਉਚਾਰਣ ਕਰਤੇ ਭਏ॥

ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥   ਆਖਾ ਜੀਵਾ ਵਿਸਰੈ ਮਰਿ ਜਾਉ ॥   ਆਖਣਿ ਅਉਖਾ ਸਾਚਾ ਨਾਉ ॥  

Āsā mėhlā 1.   Ākẖā jīvā visrai mar jā▫o.   Ākẖaṇ a▫ukẖā sācẖā nā▫o.  

ਹੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਜਬ ਤਕ ਮੈਂ (ਆਖਾ) ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਅਰਥਾਤ ਹਰੀ ਕਾ ਨਾਮੁ ਜਪਤਾ ਹੂੰ ਤਬੀ ਤਕ ਮੈ ਜੀਵਤਾ ਹੂੰ ਜਬ ਮੇਰੇ ਕੋ ਨਾਮ ਵਿਸਰਿ ਜਾਇ ਫਿਰ ਮੈ ਮਰ ਜਾਤਾ ਅਰਥਾਤ ਦੁਖੀ ਹੋਤਾ ਹੂੰ ਪਰੰਤੂ ਏਹ ਸਾਚਾ ਨਾਮੁ ਕਹਿਨਾ ਵਡਾ ਕਠਨੁ ਹੈ ਇਸਕੋ ਸਭ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਤੇ ਹੈਂ ਭਾਵ ਏਹਿ ਕਿ ਜਬ ਵਡੇ ਪੂਰਬਲੇ ਸੁੱਕ੍ਰਿਤ ਉਦੇ ਹੋਵੈਂ ਤਬ ਨਾਮ ਮੇਂ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹੋਤੀ ਹੈ॥

ਸਾਚੇ ਨਾਮ ਕੀ ਲਾਗੈ ਭੂਖ ॥   ਉਤੁ ਭੂਖੈ ਖਾਇ ਚਲੀਅਹਿ ਦੂਖ ॥੧॥  

Sācẖe nām kī lāgai bẖūkẖ.   Uṯ bẖūkẖai kẖā▫e cẖalī▫ahi ḏūkẖ. ||1||  

ਜੇਕਰ ਸਚ ਨਾਮ ਕੀ ਭੂਖ ਲਗੇ ਭਾਵ ਚਾਹ ਹੋਵੇ ਤੌ ਉਸ ਭੂਖ ਕੇ ਹੋਣੇ ਤੇ ਦੁੱਖੋਂ ਕੋ ਖਾਇ ਕਰ ਅਰਥਾਤ ਅਭਾਵ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਲੋਕ ਮੈ ਚਲੀਤਾ ਹੈ ਵਾ ਉਸ ਭੁਖ ਕੇ ਭੋਜਨੁ ਨਾਮੁ ਕੋ ਜਬ ਖਾਈਏ ਭਾਵ ਜਪੀਏ ਤਬ ਦੁੱਖ ਚਲੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ॥੧॥

ਸੋ ਕਿਉ ਵਿਸਰੈ ਮੇਰੀ ਮਾਇ ॥   ਸਾਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਸਾਚੈ ਨਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥  

So ki▫o visrai merī mā▫e.   Sācẖā sāhib sācẖai nā▫e. ||1|| rahā▫o.  

ਹੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਸੋ ਸੱਚਾ ਮਾਲਕ ਹੈ ਔਰੁ ਤਿਸ ਕੇ ਨਾਮ ਭੀ ਸੱਚੇ ਹੈਂ ਸੋ ਨਾਮੁ ਮੇਰੇ ਕੋ ਕ੍ਯੋਂ ਵਿਸਰਿ ਜਾਇ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਵਿਸਰਤਾ ਹੈ॥੧॥

ਸਾਚੇ ਨਾਮ ਕੀ ਤਿਲੁ ਵਡਿਆਈ ॥   ਆਖਿ ਥਕੇ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥  

Sācẖe nām kī ṯil vadi▫ā▫ī.   Ākẖ thake kīmaṯ nahī pā▫ī.  

ਸਤਿ ਨਾਮ ਕੀ (ਤਿਲੁ) ਥੋੜੀ ਸੀ ਭੀ (ਵਡਿਆਈ) ਸੋਭਾ ਕੋ ਕਹਿ ਕਰਕੇ ਸੇਖ ਸਾਰਦਾ ਬ੍ਯਾਸਾਦਿ ਥੱਕ ਗਏ ਹੈਂ। ਪਰੰਤੂ ਉਸ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਭਾਵ ਇਦੰਤਾ ਨਹੀਂ ਪਾਈ। ਨਾਮ ਕਾ ਮਹਤ੍ਵ ਕਹਕਰ ਅਬ ਨਾਮੀ ਕਾ ਮਹਤ੍ਵ ਕਹਤੇ ਹੈਂ।

ਜੇ ਸਭਿ ਮਿਲਿ ਕੈ ਆਖਣ ਪਾਹਿ ॥   ਵਡਾ ਨ ਹੋਵੈ ਘਾਟਿ ਨ ਜਾਇ ॥੨॥  

Je sabẖ mil kai ākẖaṇ pāhi.   vadā na hovai gẖāt na jā▫e. ||2||  

ਜੇਕਰ ਸਭ ਸੰਸਾਰ ਕੇ ਲੋਗ ਮਿਲਿ ਕਰ ਨਾਮੀ ਕੀ ਉਸਤਤੀ ਕਰਨ ਲਗੇਂ ਤੌ ਉਸਤਤੀ ਕਰਨੇ ਸੇਂ ਵਡਾ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਔਰ ਨਿੰਦਾ ਕਰਨੇ ਸੇਂ ਘਟਤਾ ਨਹੀਂ ਭਾਵ ਨਿੰਦਾ ਸੁਨ ਕੇ ਇਤ ਜੀਵੋਂ ਵਤ ਖਿੰਨਚਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਹੈ॥੨॥

ਨਾ ਓਹੁ ਮਰੈ ਨ ਹੋਵੈ ਸੋਗੁ ॥   ਦੇਦਾ ਰਹੈ ਨ ਚੂਕੈ ਭੋਗੁ ॥   ਗੁਣੁ ਏਹੋ ਹੋਰੁ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥   ਨਾ ਕੋ ਹੋਆ ਨਾ ਕੋ ਹੋਇ ॥੩॥  

Nā oh marai na hovai sog.   Ḏeḏā rahai na cẖūkai bẖog.   Guṇ eho hor nāhī ko▫e.   Nā ko ho▫ā nā ko ho▫e. ||3||  

ਹੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਵਹੁ ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਕਬੀ ਮਰਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਉਸ ਕੇ ਭਗਤੋਂ ਕੋ ਉਸ ਕੇ ਵਿਯੋਗ ਕਾ ਸੋਕੁ ਕਬੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਹੈ। ਵਹੁ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਜਗਤ ਕੋ ਐਸਾ ਖਾਨ ਪਾਨ ਦੇਤਾ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਜੋ ਕਬੀ ਭੀ (ਚੂਕੈ) ਭੂਲਤਾ ਨਹੀਂ ਸਭ ਕੋ ਸਿਮਰਨ ਕਰ ਦੇਤਾ ਹੈ ਏਹੋ ਜੇਹਾ ਭਾਵ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਜੈਸਾ ਗੁਣੁ ਹੋਰੁ ਕਿਸੀ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਨ ਪ੍ਰਮੇਸ੍ਵਰ ਜੈਸਾ ਪਹਿਲੇ ਕੋਈ ਹੂਆ ਹੈ ਔਰ ਨ ਕੋਈ ਆਗੇ ਹੋਗਾ॥੩॥

ਜੇਵਡੁ ਆਪਿ ਤੇਵਡ ਤੇਰੀ ਦਾਤਿ ॥   ਜਿਨਿ ਦਿਨੁ ਕਰਿ ਕੈ ਕੀਤੀ ਰਾਤਿ ॥  

Jevad āp ṯevad ṯerī ḏāṯ.   Jin ḏin kar kai kīṯī rāṯ.  

ਹੇ ਪਰਮੇਸਰ ਜਿਤਨੇ ਵਡੇ ਆਪ ਹੋ ਤਿਤਨੀ ਹੀ ਵਡੀ ਆਪਕੀ (ਦਾਤਿ) ਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਹੈ ਆਪ ਕੈਸੇ ਹੋ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਜਿਸਨੇ ਦਿਨੁ ਬਨਾਇ ਕਰ ਫਿਰ ਰਾਤ ਕਰ ਦਈ ਹੈ। ਅਰਥਾਤ ਯਦਿ ਰਾਤਿ ਨ ਹੋਤੀ ਤੋ ਜੀਵ ਧੰਧਯੋਂ ਮੈ ਹੀ ਮਰ ਜਾਤੇ ਇਸ ਸੇ ਰਾਤ ਕਾ ਕਰਨਾ ਭੀ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਕੀ ਬਖਸੀਸ ਹੈ॥