ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥
Salok mėhlaa 3.
Shalok, Third Mehl:
|
ਪਰਥਾਇ ਸਾਖੀ ਮਹਾ ਪੁਰਖ ਬੋਲਦੇ ਸਾਝੀ ਸਗਲ ਜਹਾਨੈ ॥
परथाइ साखी महा पुरख बोलदे साझी सगल जहानै ॥
Parṫʰaa▫é saakʰee mahaa purakʰ bolḋé saajʰee sagal jahaanæ.
Great men speak the teachings by relating them to individual situations, but the whole world shares in them.
|
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਸੁ ਭਉ ਕਰੇ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ॥
गुरमुखि होइ सु भउ करे आपणा आपु पछाणै ॥
Gurmukʰ ho▫é so bʰa▫o karé aapṇaa aap pachʰaaṇæ.
One who becomes Gurmukh knows the Fear of God, and realizes his own self.
|
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਤਾ ਮਨ ਹੀ ਤੇ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ॥
गुर परसादी जीवतु मरै ता मन ही ते मनु मानै ॥
Gur parsaadee jeevaṫ maræ ṫaa man hee ṫé man maanæ.
If, by Guru’s Grace, one remains dead while still alive, the mind becomes content in itself.
|
ਜਿਨ ਕਉ ਮਨ ਕੀ ਪਰਤੀਤਿ ਨਾਹੀ ਨਾਨਕ ਸੇ ਕਿਆ ਕਥਹਿ ਗਿਆਨੈ ॥੧॥
जिन कउ मन की परतीति नाही नानक से किआ कथहि गिआनै ॥१॥
Jin ka▫o man kee parṫeeṫ naahee Naanak sé ki▫aa kaṫʰėh gi▫aanæ. ||1||
Those who have no faith in their own minds, O Nanak - how can they speak of spiritual wisdom? ||1||
|
ਮਃ ੩ ॥
मः ३ ॥
Mėhlaa 3.
Third Mehl:
|
ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਿਤੁ ਨ ਲਾਇਓ ਅੰਤਿ ਦੁਖੁ ਪਹੁਤਾ ਆਇ ॥
गुरमुखि चितु न लाइओ अंति दुखु पहुता आइ ॥
Gurmukʰ chiṫ na laa▫i▫o anṫ ḋukʰ pahuṫaa aa▫é.
Those who do not focus their consciousness on the Lord, as Gurmukh, suffer pain and grief in the end.
|
ਅੰਦਰਹੁ ਬਾਹਰਹੁ ਅੰਧਿਆਂ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥
अंदरहु बाहरहु अंधिआं सुधि न काई पाइ ॥
Anḋrahu baahrahu anḋʰi▫aaⁿ suḋʰ na kaa▫ee paa▫é.
They are blind, inwardly and outwardly, and they do not understand anything.
|
ਪੰਡਿਤ ਤਿਨ ਕੀ ਬਰਕਤੀ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਖਾਇ ਜੋ ਰਤੇ ਹਰਿ ਨਾਇ ॥
पंडित तिन की बरकती सभु जगतु खाइ जो रते हरि नाइ ॥
Pandiṫ ṫin kee barkaṫee sabʰ jagaṫ kʰaa▫é jo raṫé har naa▫é.
O Pandit, O religious scholar, the whole world is fed for the sake of those who are attuned to the Lord’s Name.
|
ਜਿਨ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਲਾਹਿਆ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥
जिन गुर कै सबदि सलाहिआ हरि सिउ रहे समाइ ॥
Jin gur kæ sabaḋ sahaali▫aa har si▫o rahé samaa▫é.
Those who praise the Word of the Guru’s Shabad, remain blended with the Lord.
|
ਪੰਡਿਤ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਬਰਕਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਨਾ ਧਨੁ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥
पंडित दूजै भाइ बरकति न होवई ना धनु पलै पाइ ॥
Pandiṫ ḋoojæ bʰaa▫é barkaṫ na hova▫ee naa ḋʰan palæ paa▫é.
O Pandit, O religious scholar, no one is satisfied, and no one finds true wealth through the love of duality.
|
ਪੜਿ ਥਕੇ ਸੰਤੋਖੁ ਨ ਆਇਓ ਅਨਦਿਨੁ ਜਲਤ ਵਿਹਾਇ ॥
पड़ि थके संतोखु न आइओ अनदिनु जलत विहाइ ॥
Paṛ ṫʰaké sanṫokʰ na aa▫i▫o an▫ḋin jalaṫ vihaa▫é.
They have grown weary of reading scriptures, but still, they do not find contentment, and they pass their lives burning, night and day.
|
ਕੂਕ ਪੂਕਾਰ ਨ ਚੁਕਈ ਨਾ ਸੰਸਾ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥
कूक पूकार न चुकई ना संसा विचहु जाइ ॥
Kook pookaar na chuk▫ee naa sansaa vichahu jaa▫é.
Their cries and complaints never end, and doubt does not depart from within them.
|
ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਵਿਹੂਣਿਆ ਮੁਹਿ ਕਾਲੈ ਉਠਿ ਜਾਇ ॥੨॥
नानक नाम विहूणिआ मुहि कालै उठि जाइ ॥२॥
Naanak naam vihooṇi▫aa muhi kaalæ utʰ jaa▫é. ||2||
O Nanak! Without the Naam, the Name of the Lord, they rise up and depart with blackened faces. ||2||
|
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥
Pa▫oṛee.
Pauree:
|
ਹਰਿ ਸਜਣ ਮੇਲਿ ਪਿਆਰੇ ਮਿਲਿ ਪੰਥੁ ਦਸਾਈ ॥
हरि सजण मेलि पिआरे मिलि पंथु दसाई ॥
Har sajaṇ mél pi▫aaré mil panṫʰ ḋasaa▫ee.
O Beloved, lead me to meet my True Friend; meeting with Him, I shall ask Him to show me the Path.
|
ਜੋ ਹਰਿ ਦਸੇ ਮਿਤੁ ਤਿਸੁ ਹਉ ਬਲਿ ਜਾਈ ॥
जो हरि दसे मितु तिसु हउ बलि जाई ॥
Jo har ḋasé miṫ ṫis ha▫o bal jaa▫ee.
I am a sacrifice to that Friend, who shows it to me.
|
ਗੁਣ ਸਾਝੀ ਤਿਨ ਸਿਉ ਕਰੀ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈ ॥
गुण साझी तिन सिउ करी हरि नामु धिआई ॥
Guṇ saajʰee ṫin si▫o karee har naam ḋʰi▫aa▫ee.
I share His Virtues with Him, and meditate on the Lord’s Name.
|
ਹਰਿ ਸੇਵੀ ਪਿਆਰਾ ਨਿਤ ਸੇਵਿ ਹਰਿ ਸੁਖੁ ਪਾਈ ॥
हरि सेवी पिआरा नित सेवि हरि सुखु पाई ॥
Har sévee pi▫aaraa niṫ sév har sukʰ paa▫ee.
I serve my Beloved Lord forever; serving the Lord, I have found peace.
|
ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਤਿਸੁ ਜਿਨਿ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥੧੨॥
बलिहारी सतिगुर तिसु जिनि सोझी पाई ॥१२॥
Balihaaree saṫgur ṫis jin sojʰee paa▫ee. ||12||
I am a sacrifice to the True Guru, who has imparted this understanding to me. ||12||
|
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥
Salok mėhlaa 3.
Shalok, Third Mehl:
|
ਪੰਡਿਤ ਮੈਲੁ ਨ ਚੁਕਈ ਜੇ ਵੇਦ ਪੜੈ ਜੁਗ ਚਾਰਿ ॥
पंडित मैलु न चुकई जे वेद पड़ै जुग चारि ॥
Pandiṫ mæl na chuk▫ee jé véḋ paṛæ jug chaar.
O Pandit, O religious scholar, your filth shall not be erased, even if you read the Vedas for four ages.
|
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਮਾਇਆ ਮੂਲੁ ਹੈ ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ॥
त्रै गुण माइआ मूलु है विचि हउमै नामु विसारि ॥
Ṫaræ guṇ maa▫i▫aa mool hæ vich ha▫umæ naam visaar.
The three qualities are the roots of Maya; in egotism, one forgets the Naam, the Name of the Lord.
|
ਪੰਡਿਤ ਭੂਲੇ ਦੂਜੈ ਲਾਗੇ ਮਾਇਆ ਕੈ ਵਾਪਾਰਿ ॥
पंडित भूले दूजै लागे माइआ कै वापारि ॥
Pandiṫ bʰoolé ḋoojæ laagé maa▫i▫aa kæ vaapaar.
The Pandits are deluded, attached to duality, and they deal only in Maya.
|
ਅੰਤਰਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਹੈ ਮੂਰਖ ਭੁਖਿਆ ਮੁਏ ਗਵਾਰ ॥
अंतरि त्रिसना भुख है मूरख भुखिआ मुए गवार ॥
Anṫar ṫarisnaa bʰukʰ hæ moorakʰ bʰukʰi▫aa mu▫é gavaar.
They are filled with thirst and hunger; the ignorant fools starve to death.
|
ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੇਵਿਐ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥
सतिगुरि सेविऐ सुखु पाइआ सचै सबदि वीचारि ॥
Saṫgur sévi▫æ sukʰ paa▫i▫aa sachæ sabaḋ veechaar.
Serving the True Guru, peace is obtained, contemplating the True Word of the Shabad.
|
ਅੰਦਰਹੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੁਖ ਗਈ ਸਚੈ ਨਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥
अंदरहु त्रिसना भुख गई सचै नाइ पिआरि ॥
Anḋrahu ṫarisnaa bʰukʰ ga▫ee sachæ naa▫é pi▫aar.
Hunger and thirst have departed from within me; I am in love with the True Name.
|
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਹਜੇ ਰਜੇ ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਰਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੧॥
नानक नामि रते सहजे रजे जिना हरि रखिआ उरि धारि ॥१॥
Naanak naam raṫé sėhjé rajé jinaa har rakʰi▫aa ur ḋʰaar. ||1||
O Nanak! Those who are imbued with the Naam, who keep the Lord clasped tightly to their hearts, are automatically satisfied. ||1||
|
ਮਃ ੩ ॥
मः ३ ॥
Mėhlaa 3.
Third Mehl:
|
ਮਨਮੁਖ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਸੇਵਿਆ ਦੁਖੁ ਲਗਾ ਬਹੁਤਾ ਆਇ ॥
मनमुख हरि नामु न सेविआ दुखु लगा बहुता आइ ॥
Manmukʰ har naam na sévi▫aa ḋukʰ lagaa bahuṫaa aa▫é.
The self-willed Manmukh does not serve the Lord’s Name, and so he suffers in horrible pain.
|
ਅੰਤਰਿ ਅਗਿਆਨੁ ਅੰਧੇਰੁ ਹੈ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਪਾਇ ॥
अंतरि अगिआनु अंधेरु है सुधि न काई पाइ ॥
Anṫar agi▫aan anḋʰér hæ suḋʰ na kaa▫ee paa▫é.
He is filled with the darkness of ignorance, and he does not understand anything.
|
ਮਨਹਠਿ ਸਹਜਿ ਨ ਬੀਜਿਓ ਭੁਖਾ ਕਿ ਅਗੈ ਖਾਇ ॥
मनहठि सहजि न बीजिओ भुखा कि अगै खाइ ॥
Manhatʰ sahj na beeji▫o bʰukʰaa kė agæ kʰaa▫é.
Because of his stubborn mind, he does not plant the seeds of intuitive peace; what will he eat in the world hereafter, to satisfy his hunger?
|
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ਦੂਜੈ ਲਗਾ ਜਾਇ ॥
नामु निधानु विसारिआ दूजै लगा जाइ ॥
Naam niḋʰaan visaari▫aa ḋoojæ lagaa jaa▫é.
He has forgotten the treasure of the Naam; he is caught in the love of duality.
|
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲਹਿ ਵਡਿਆਈਆ ਜੇ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇ ॥੨॥
नानक गुरमुखि मिलहि वडिआईआ जे आपे मेलि मिलाइ ॥२॥
Naanak gurmukʰ milėh vaḋi▫aa▫ee▫aa jé aapé mél milaa▫é. ||2||
O Nanak! The Gurmukhs are honored with glory, when the Lord Himself unites them in His Union. ||2||
|
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥
Pa▫oṛee.
Pauree:
|
ਹਰਿ ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗਾਵੈ ਖਰੀ ਸੁਹਾਵਣੀ ॥
हरि रसना हरि जसु गावै खरी सुहावणी ॥
Har rasnaa har jas gaavæ kʰaree suhaavaṇee.
The tongue which sings the Lord’s Praises, is so very beautiful.
|
ਜੋ ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੁਖਿ ਹਰਿ ਬੋਲੈ ਸਾ ਹਰਿ ਭਾਵਣੀ ॥
जो मनि तनि मुखि हरि बोलै सा हरि भावणी ॥
Jo man ṫan mukʰ har bolæ saa har bʰaavṇee.
One who speaks the Lord’s Name, with mind, body and mouth, is pleasing to the Lord.
|
ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਖੈ ਸਾਦੁ ਸਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵਣੀ ॥
जो गुरमुखि चखै सादु सा त्रिपतावणी ॥
Jo gurmukʰ chakʰæ saaḋ saa ṫaripṫaavṇee.
That Gurmukh tastes the sublime taste of the Lord, and is satisfied.
|
ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਪਿਆਰੇ ਨਿਤ ਗੁਣ ਗਾਇ ਗੁਣੀ ਸਮਝਾਵਣੀ ॥
गुण गावै पिआरे नित गुण गाइ गुणी समझावणी ॥
Guṇ gaavæ pi▫aaré niṫ guṇ gaa▫é guṇee samjʰaavaṇee.
She sings continually the Glorious Praises of her Beloved; singing His Glorious Praises, she is uplifted.
|
ਜਿਸੁ ਹੋਵੈ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਸਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਬੁਲਾਵਣੀ ॥੧੩॥
जिसु होवै आपि दइआलु सा सतिगुरू गुरू बुलावणी ॥१३॥
Jis hovæ aap ḋa▫i▫aal saa saṫguroo guroo bulaavaṇee. ||13||
She is blessed with the Lord’s Mercy, and she chants the Words of the Guru, the True Guru. ||13||
|
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
सलोकु मः ३ ॥
Salok mėhlaa 3.
Shalok, Third Mehl:
|
ਹਸਤੀ ਸਿਰਿ ਜਿਉ ਅੰਕਸੁ ਹੈ ਅਹਰਣਿ ਜਿਉ ਸਿਰੁ ਦੇਇ ॥
हसती सिरि जिउ अंकसु है अहरणि जिउ सिरु देइ ॥
Hasṫee sir ji▫o ankas hæ ahraṇ ji▫o sir ḋé▫é.
The elephant offers its head to the reins, and the anvil offers itself to the hammer;
|
ਮਨੁ ਤਨੁ ਆਗੈ ਰਾਖਿ ਕੈ ਊਭੀ ਸੇਵ ਕਰੇਇ ॥
मनु तनु आगै राखि कै ऊभी सेव करेइ ॥
Man ṫan aagæ raakʰ kæ oobʰee sév karé▫i.
just so, we offer our minds and bodies to our Guru; we stand before Him, and serve Him.
|
