ਤੂੰ ਘਟ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਜੀ ਹਰਿ ਏਕੋ ਪੁਰਖੁ ਸਮਾਣਾ ॥   ਇਕਿ ਦਾਤੇ ਇਕਿ ਭੇਖਾਰੀ ਜੀ ਸਭਿ ਤੇਰੇ ਚੋਜ ਵਿਡਾਣਾ ॥   ਤੂੰ ਆਪੇ ਦਾਤਾ ਆਪੇ ਭੁਗਤਾ ਜੀ ਹਉ ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਣਾ ॥   ਤੂੰ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਬੇਅੰਤੁ ਬੇਅੰਤੁ ਜੀ ਤੇਰੇ ਕਿਆ ਗੁਣ ਆਖਿ ਵਖਾਣਾ ॥   ਜੋ ਸੇਵਹਿ ਜੋ ਸੇਵਹਿ ਤੁਧੁ ਜੀ ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਤਿਨ ਕੁਰਬਾਣਾ ॥੨॥  

Ŧūʼn gẖat gẖat anṯar sarab niranṯar jī har eko purakẖ samāṇā.   Ik ḏāṯe ik bẖekẖārī jī sabẖ ṯere cẖoj vidāṇā.   Ŧūʼn āpe ḏāṯā āpe bẖugṯā jī ha▫o ṯuḏẖ bin avar na jāṇā.   Ŧūʼn pārbarahm be▫anṯ be▫anṯ jī ṯere ki▫ā guṇ ākẖ vakẖāṇā.   Jo sevėh jo sevėh ṯuḏẖ jī jan Nānak ṯin kurbāṇā. ||2||  

ਹੇ ਹਰਿਪੁਰਖ ਜੀ ਸਭ ਘਟੋਂ ਘਟੋਂ ਕੇ ਅੰਤਰ (ਨਿਰੰਤਰਿ) ਏਕ ਰਸ ਤੂੰ ਹੀ ਏਕ ਸਮਾਇ ਰਹਾ ਹੈਂ ਹੇ ਹਰਿਜੀ ਸੰਸਾਰ ਮੈ ਜੋ ਏਕ ਦਾਤੇ ਬਨੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਔਰੁ ਏਕ ਭਿੱਛਕ ਬਨੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਏਹ ਸਭ (ਵਿਡਾਣਾ) ਅਸਚਰਜ ਰੂਪ ਤੇਰੇ ਹੀ (ਚੋਜ) ਤਮਾਸ਼ੇ ਹੈਂ ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਦਾਤਾ ਹੈਂ ਅਰੁ ਆਪ ਹੀ ਭੁਗਤਾ ਹੈਂ ਮੈਤੋ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਦੂਸਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਹੇ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਜੀ ਤੂੰ ਤੀਨੋ ਕਾਲੋਂ ਮੇ ਅੰਤਰ ਹਿਤ ਹੈਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਗੁਨੋਂ ਕੋ ਮੁਖ ਸੇ ਕਿਆ ਵਰਨਨ ਕਰੂੰ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਜੋ ਤੇਰੇ ਦਾਸ ਮਨ ਕਰਕੇ ਸੇਵਨ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਮੈਂ ਤਿਨ ਦਾਸੋਂ ਪਰ ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਤਾ ਹੂੰ॥੨॥

ਹਰਿ ਧਿਆਵਹਿ ਹਰਿ ਧਿਆਵਹਿ ਤੁਧੁ ਜੀ ਸੇ ਜਨ ਜੁਗ ਮਹਿ ਸੁਖਵਾਸੀ ॥   ਸੇ ਮੁਕਤੁ ਸੇ ਮੁਕਤੁ ਭਏ ਜਿਨ ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ਜੀ ਤਿਨ ਤੂਟੀ ਜਮ ਕੀ ਫਾਸੀ ॥   ਜਿਨ ਨਿਰਭਉ ਜਿਨ ਹਰਿ ਨਿਰਭਉ ਧਿਆਇਆ ਜੀ ਤਿਨ ਕਾ ਭਉ ਸਭੁ ਗਵਾਸੀ ॥   ਜਿਨ ਸੇਵਿਆ ਜਿਨ ਸੇਵਿਆ ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਜੀ ਤੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰੂਪਿ ਸਮਾਸੀ ॥   ਸੇ ਧੰਨੁ ਸੇ ਧੰਨੁ ਜਿਨ ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ਜੀ ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਤਿਨ ਬਲਿ ਜਾਸੀ ॥੩॥  

Har ḏẖi▫āvahi har ḏẖi▫āvahi ṯuḏẖ jī se jan jug mėh sukẖvāsī.   Se mukaṯ se mukaṯ bẖa▫e jin har ḏẖi▫ā▫i▫ā jī ṯin ṯūtī jam kī fāsī.   Jin nirbẖa▫o jin har nirbẖa▫o ḏẖi▫ā▫i▫ā jī ṯin kā bẖa▫o sabẖ gavāsī.   Jin sevi▫ā jin sevi▫ā merā har jī ṯe har har rūp samāsī.   Se ḏẖan se ḏẖan jin har ḏẖi▫ā▫i▫ā jī jan Nānak ṯin bal jāsī. ||3||  

ਹੇ ਹਰਿ ਜੀ ਜੋ ਆਪਕੋ ਮਨ ਔਰ ਬਾਣੀ ਕਰਕੇ ਧਿਆਵਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਦਾਸ (ਜੁਗ) ਸੰਸਾਰ ਮੈਂ ਵਾ ਜੁਗ ਜੁਗ ਮੈਂ ਭਾਵ ਸਦਾ ਸੁਖੀ ਵਸਤੇ ਹੈਂ ਹੇ ਹਰਿ ਜੀ ਜਿਨੋ ਨੇ ਆਪਕੋ ਧਯਾਇਆ ਹੈ ਸੋਈ ਸੰਸਾਰ ਸੇ ਮੁਕਤਿ ਭਏ ਹੈਂ ਫਿਰ ਮੁਕਤਿ ਕੀ ਇਛਾ ਸੇ ਭੀ ਮੁਕਤਿ ਹੋ ਗਏ ਹੈਂ ਆਵਾਗਵਨ ਰੂਪੁ ਜਮਕੀ ਫਾਸੀ ਤਿਨੋ ਕੀ ਟੂਟਿ ਗਈ ਹੈ ਹੇ ਨਿਰਭਉ ਹਰਿਜੀ ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਸੰਸਾਰ ਸੇ ਨਿਰਭਉ ਹੋ ਕਰ ਨਿਰਭਉ ਹੋਣੇ ਕੇ ਵਾਸਤੇ ਆਪਕੋ ਧਿਆਇਆ ਹੈ ਤਿਨਕਾ ਸਰਬ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਾ ਭੈ ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਤਾ ਹੈਂ ਅਰ ਕਰੇਂਗਾ ਹੇ ਮੇਰੇ ਸ੍ਵਾਮੀ ਹਰਿ ਜੀ ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਆਪਕੋ ਮਨ ਔਰੁ ਬਾਣੀ ਕਰਕੇ ਸੇਵਨ ਕੀਆ ਹੈ ਸੋ ਹੇ ਹਰਿ ਜੀ ਤੇਰੇ ਦੂਖ ਹਰਨ ਕਰਨੇ ਹਾਰੇ ਰੂਪ ਮੇਂ (ਸਮਾਇ) ਗਏ ਹੈਂ ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਹੇ ਹਰਿ ਜੀ ਆਪਕੋ ਧਿਆਇਆ ਹੈ ਸੋ ਪੁਰਸ ਅਤਿਸੇ ਕਰਕੇ ਧੰਨ ਹੈਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਐਸੇ ਜੋ ਜਨ ਹੈਂ ਮੈ ਦਾਸ ਤਿਨ ਕੇ ਬਲਿਹਾਰੇ (ਜਾਸੀ) ਜਾਤਾ ਹੂੰ ॥੩॥

ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਭੰਡਾਰ ਜੀ ਭਰੇ ਬਿਅੰਤ ਬੇਅੰਤਾ ॥   ਤੇਰੇ ਭਗਤ ਤੇਰੇ ਭਗਤ ਸਲਾਹਨਿ ਤੁਧੁ ਜੀ ਹਰਿ ਅਨਿਕ ਅਨੇਕ ਅਨੰਤਾ ॥   ਤੇਰੀ ਅਨਿਕ ਤੇਰੀ ਅਨਿਕ ਕਰਹਿ ਹਰਿ ਪੂਜਾ ਜੀ ਤਪੁ ਤਾਪਹਿ ਜਪਹਿ ਬੇਅੰਤਾ ॥   ਤੇਰੇ ਅਨੇਕ ਤੇਰੇ ਅਨੇਕ ਪੜਹਿ ਬਹੁ ਸਿਮ੍ਰਿਤਿ ਸਾਸਤ ਜੀ ਕਰਿ ਕਿਰਿਆ ਖਟੁ ਕਰਮ ਕਰੰਤਾ ॥   ਸੇ ਭਗਤ ਸੇ ਭਗਤ ਭਲੇ ਜਨ ਨਾਨਕ ਜੀ ਜੋ ਭਾਵਹਿ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਭਗਵੰਤਾ ॥੪॥  

Ŧerī bẖagaṯ ṯerī bẖagaṯ bẖandār jī bẖare bi▫anṯ be▫anṯā.   Ŧere bẖagaṯ ṯere bẖagaṯ salāhan ṯuḏẖ jī har anik anek ananṯā.   Ŧerī anik ṯerī anik karahi har pūjā jī ṯap ṯāpėh jāpėh be▫anṯā.   Ŧere anek ṯere anek paṛėh baho simriṯ sāsaṯ jī kar kiri▫ā kẖat karam karanṯā.   Se bẖagaṯ se bẖagaṯ bẖale jan Nānak jī jo bẖāvėh mere har bẖagvanṯā. ||4||  

ਹੇ ਬਿਅੰਤ ਹਰਿ ਜੀ ਤੇਰੀ ਭਗਤੀ ਕੇ ਖਜਾਨੇ ਭਾਵ ਭਗਤੋਂ ਕੇ ਰਿਦੇ ਤੀਨੋ ਕਾਲੋਂ ਮੇ ਬ੍ਯੰਤ ਹੀ ਭਰੇ ਹੂਏ ਹੈਂ। ਅਰੁ ਹੋਵੇਂਗੇ ਹੇ ਅਨੰਤ ਹਰਿ ਜੀ ਤੇਰੇ ਅਨੇਕ ਭਗਤ ਤੇਰੀ ਤੀਨੋ ਕਾਲੋਂ ਮੇ (ਸਲਾਹਨਿ) ਸੋਭਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਹੇ ਬਿਅੰਤ ਹਰਿ ਜੀ ਤੇਰੀ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਪੂਜਾ ਹੈ ਅਰ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵਾਸਤੇ ਅਨੇਕ ਹੀ ਪੂਜਾਰੀ ਪੂਜਾ ਕਰਤੇ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਅਨੇਕ ਤੇਰੇ ਤਪੁ ਤਾਪਤੇ ਹੈਂ ਅਰ ਅਨੇਕ ਹੀ ਤੇਰਾ ਜਪੁ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਹੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਜੀ ਤੇਰੇ ਸਰੂਪ ਕੇ ਕਥਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਨੇਕ ਸਾਸਤ੍ਰ ਅਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤੀਆਂ ਹੈਂ ਔਰ ਅਨੇਕ ਹੀ ਤੇਰੇ ਭਗਤਿ ਤਿਨ ਸਿਮ੍ਰਿਤ ਸਾਸਤ੍ਰੋਂ ਕੋ ਪਢਤੇ ਹੈਂ ਅਰ ਅਨੇਕ ਜੱਗ੍ਯਾਦਿ ਕਰਮੋਂ ਕੋ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਅਨੇਕ ਖਟਕਰਮ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਹੇ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਭਗਵੰਤ ਜੀ ਜੋ ਆਪਕੋ (ਭਾਵਹਿ) ਅਛੇ ਲਗਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਭਗਤ ਤੀਨੋ ਕਾਲੋਂ ਮੇ ਭਲੇ ਹੈਂ॥੪॥

ਤੂੰ ਆਦਿ ਪੁਰਖੁ ਅਪਰੰਪਰੁ ਕਰਤਾ ਜੀ ਤੁਧੁ ਜੇਵਡੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥   ਤੂੰ ਜੁਗੁ ਜੁਗੁ ਏਕੋ ਸਦਾ ਸਦਾ ਤੂੰ ਏਕੋ ਜੀ ਤੂੰ ਨਿਹਚਲੁ ਕਰਤਾ ਸੋਈ ॥   ਤੁਧੁ ਆਪੇ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ਵਰਤੈ ਜੀ ਤੂੰ ਆਪੇ ਕਰਹਿ ਸੁ ਹੋਈ ॥   ਤੁਧੁ ਆਪੇ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਭ ਉਪਾਈ ਜੀ ਤੁਧੁ ਆਪੇ ਸਿਰਜਿ ਸਭ ਗੋਈ ॥   ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਕਰਤੇ ਕੇ ਜੀ ਜੋ ਸਭਸੈ ਕਾ ਜਾਣੋਈ ॥੫॥੧॥  

Ŧūʼn āḏ purakẖ aprampar karṯā jī ṯuḏẖ jevad avar na ko▫ī.   Ŧūʼn jug jug eko saḏā saḏā ṯūʼn eko jī ṯūʼn nihcẖal karṯā so▫ī.   Ŧuḏẖ āpe bẖāvai so▫ī varṯai jī ṯūʼn āpe karahi so ho▫ī.   Ŧuḏẖ āpe sarisat sabẖ upā▫ī jī ṯuḏẖ āpe siraj sabẖ go▫ī.   Jan Nānak guṇ gāvai karṯe ke jī jo sabẖsai kā jāṇo▫ī. ||5||1||  

ਹੇ ਪੁਰਖ ਤੂੰ ਸਭ ਕੀ ਆਦਿ ਹੈਂ ਔਰੁ ਅਪਰੰਪਰ ਭਾਵ ਚੀਟੀ ਸੇ ਬ੍ਰਹਮਾਂ ਪ੍ਰਯੰਤ ਸਭ ਕਾ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਇਸੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਜੈਸਾ ਵਡਾ ਔਰੁ ਕੋਈ ਨਹੀ ਹੈ ਤੂੰ ਜੁਗੋਂ ਜੁਗੋਂ ਮੈ ਏਕ ਹੀ ਹੈਂ ਪੁਨਾ ਤੂੰ ਸਦਾ ਸਦਾ ਏਕ ਅਦ੍ਵਤੀ ਸਰੂਪ ਹੈਂ ਔਰੁ ਸੋਈ ਤੂੰ (ਨਿਹਚਲੁ) ਕੁਟਸਥ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖ ਹੈਂ ਹੇ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਜੋ ਆਪਕੋ ਭਾਵਤਾ ਹੈ ਸੋਈ ਵਰਤਤਾ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰ ਆਪ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਸੋਈ ਬਾਤ ਹੋਤੀ ਹੈ ਅਰ ਹੋਵੇਗੀ ਤੈਨੇ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਉਤਪੰਨ ਕਰੀ ਹੈ ਆਪਨੇ ਹੀ ਫਿਰ ਸਿਰਜੀ ਹੂਈ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ (ਗੋਈ) ਅਪਨੇ ਮੈ ਮਿਲਾਈ ਹੈ ਭਾਵ ਏਹਿ ਕਿ ਉਤਪਤ ਪਾਲਨਾ ਪੁਨਾ ਪ੍ਰਲੈ ਤੂੰ ਹੀ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਤੇ ਹੈਂ ਹੇ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਜੋ ਤੂੰ ਸਭਕੇ ਜਨਨੇ ਵਾਲਾ ਵਾ ਜਾਨਨੇਹਾਰਾ ਹੈਂ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਦਾਸੁ ਹੋਕੇ ਤੇਰੇ ਹੀ ਗੁਣ ਗਾਵਤਾ ਹੂੰ॥੫॥੧॥

ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੪ ॥   ਤੂੰ ਕਰਤਾ ਸਚਿਆਰੁ ਮੈਡਾ ਸਾਂਈ ॥   ਜੋ ਤਉ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ਥੀਸੀ ਜੋ ਤੂੰ ਦੇਹਿ ਸੋਈ ਹਉ ਪਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥   ਸਭ ਤੇਰੀ ਤੂੰ ਸਭਨੀ ਧਿਆਇਆ ॥   ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਹਿ ਤਿਨਿ ਨਾਮ ਰਤਨੁ ਪਾਇਆ ॥   ਗੁਰਮੁਖਿ ਲਾਧਾ ਮਨਮੁਖਿ ਗਵਾਇਆ ॥   ਤੁਧੁ ਆਪਿ ਵਿਛੋੜਿਆ ਆਪਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥੧॥  

Āsā mėhlā 4.   Ŧūʼn karṯā sacẖiār maidā sāʼn▫ī.   Jo ṯa▫o bẖāvai so▫ī thīsī jo ṯūʼn ḏėh so▫ī ha▫o pā▫ī. ||1|| rahā▫o.   Sabẖ ṯerī ṯūʼn sabẖnī ḏẖi▫ā▫i▫ā.   Jis no kirpā karahi ṯin nām raṯan pā▫i▫ā.   Gurmukẖ lāḏẖā manmukẖ gavā▫i▫ā.   Ŧuḏẖ āp vicẖẖoṛi▫ā āp milā▫i▫ā. ||1||  

ਹੇ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਜੋ ਤੂੰ ਹੀ (ਸਚਿਆਰੁ) ਸੱਚਾ ਮੇਰਾ ਸ੍ਵਾਮੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਕੋ ਭਾਵਤਾ ਹੈ ਸੋਈ ਹੋਤਾ ਹੈ ਜੋ ਦੇਤਾ ਹੈ ਸੋਈ ਹਮ ਪਾਉਤੇ ਹੈਂ। ਸਭ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਤੇਰੀ ਹੈ ਔਰੁ ਸਭੀ ਨੇ ਤੁਝਕੋ ਧਿਆਇਆ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਜਿਸ ਪਰ ਤੂੰ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਤਿਸੀ ਨੇ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਰਤਨੁ ਗੁਰੋਂ ਸੇ ਪਾਯਾ ਹੈ ਇਸੀ ਸੇ ਆਪਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਵਾਲੇ ਗੁਰਮੁਖੋਂ ਨੇ ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ (ਲਾਧਾ) ਪਾਇਆ ਹੈ ਔਰੁ ਕ੍ਰਿਪਾਹੀਨ ਮਨਮੁਖੋਂ ਨੇ ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ ਖੋਇ ਦੀਆ ਹੈ॥੧॥

ਤੂੰ ਦਰੀਆਉ ਸਭ ਤੁਝ ਹੀ ਮਾਹਿ ॥   ਤੁਝ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਕੋਈ ਨਾਹਿ ॥   ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਤੇਰਾ ਖੇਲੁ ॥   ਵਿਜੋਗਿ ਮਿਲਿ ਵਿਛੁੜਿਆ ਸੰਜੋਗੀ ਮੇਲੁ ॥੨॥  

Ŧūʼn ḏarī▫ā▫o sabẖ ṯujẖ hī māhi.   Ŧujẖ bin ḏūjā ko▫ī nāhi.   Jī▫a janṯ sabẖ ṯerā kẖel.   vijog mil vicẖẖuṛi▫ā sanjogī mel. ||2||  

ਹੇ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਤੂ ਨਦੁ ਹੈਂ ਔਰੁ ਸਭ ਪ੍ਰਪੰਚ ਤੇਰੇ ਮੇਂ ਤਰੰਗ ਰੂਪੁ ਹੈ ਇਸ ਸੇਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਦੂਸਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀ ਹੈ ਕਯੋਂਕਿ ਤਰੰਗ ਜਲਰੂਪ ਹੀ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਵਡੇ ਛੋਟੇ ਜਿਤਨੇ ਜੀਵ ਹੈਂ ਸਭ ਤੇਰਾ ਹੀ ਖੇਲੁ ਹੈ ਜਿਨ ਕੋ ਸਤਸੰਗ ਨਹੀ ਹੂਆ ਹੈ ਸੋ ਮਨਮੁਖ ਤੇਰੇ ਮਿਲਨੇ ਸੇਂ ਬਿਯੋਗੀ ਹੈਂ ਜਿਨ ਗੁਰਮੁਖੋਂ ਕੋ ਸਤਸੰਗ ਕਾ ਮੇਲੁ ਹੂਆ ਹੈ ਸੋ ਤੇਰੇ ਸੰਜੋਗੀ ਹੈਂ ਗੁਰੂਮਤ ਮੇਂ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਜਗ੍ਯਾਸੂ ਵਾ ਗਿ੍ਯਾਨੀ ਕਾ ਹੈ ਔਰੁ ਮਨਮੁਖੁ ਨਾਮੁ ਅਗ੍ਯਾਨੀ ਕਾ ਹੈ ਜੋ ਗੁਰੋਂ ਕੋ ਮੁੱਖ ਰੱਖੇ ਸੋ ਗੁਰਮੁਖ ਜੋ ਮਨਕੋ ਮੁੱਖੁ ਰੱਖੇ ਸੋ ਮਨਮੁਖੁ॥੨॥

ਜਿਸ ਨੋ ਤੂ ਜਾਣਾਇਹਿ ਸੋਈ ਜਨੁ ਜਾਣੈ ॥   ਹਰਿ ਗੁਣ ਸਦ ਹੀ ਆਖਿ ਵਖਾਣੈ ॥   ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਸੇਵਿਆ ਤਿਨਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥   ਸਹਜੇ ਹੀ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇਆ ॥੩॥  

Jis no ṯū jāṇā▫ihi so▫ī jan jāṇai.   Har guṇ saḏ hī ākẖ vakẖāṇai.   Jin har sevi▫ā ṯin sukẖ pā▫i▫ā.   Sėhje hī har nām samā▫i▫ā. ||3||  

ਹੇ ਭਗਵਨ ਜਿਸਨੋ ਤੂੰ ਗੁਰੂ ਹੋ ਕਰ ਜਣਾਉਤਾ ਹੈਂ ਸੋਈ ਇਸ ਬਿਧੀ ਕੋ ਜਾਨਤਾ ਹੈ ਔਰੁ ਸੋਈ ਰਾਤ ਦਿਨ ਨਿੱਤ ਤੇਰੇ ਗੁਨੋ ਕਾ ਵਖ੍ਯਾਨੁ ਕਰਤਾ ਹੈ ਹੇ ਹਰਿ ਜਿਸਨੇ ਇਸ ਭਾਂਤਿ ਆਪਕੋ ਸੇਵਨ ਕੀਆ ਹੈ ਤਿਸੀ ਨੇ ਸੁਖ ਰੂਪੁ ਆਤਮ ਪਦ ਕੋ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਮੀ ਹਰਿ ਸੋ ਪੁਰਸੁ ਸ੍ਵਾਭਾਵਿਕਹੀ ਤੇਰੇ ਮੈ ਸਮਾਇਆ ਹੈ॥੩॥