ਮਨਮੁਖੁ ਦੁਖ ਕਾ ਖੇਤੁ ਹੈ ਦੁਖੁ ਬੀਜੇ ਦੁਖੁ ਖਾਇ ॥ मनमुखु दुख का खेतु है दुखु बीजे दुखु खाइ ॥ Manmukẖ ḏukẖ kā kẖeṯ hai ḏukẖ bīje ḏukẖ kẖā▫e. The self-willed manmukh is the field of sorrow and suffering. He plains sorrow, and eats sorrow. ਮਃ ੩ ॥ मः ३ ॥ Mėhlā 3. Third Mehl: ਦੁਖ ਵਿਚਿ ਜੰਮੈ ਦੁਖਿ ਮਰੈ ਹਉਮੈ ਕਰਤ ਵਿਹਾਇ ॥ दुख विचि जमै दुखि मरै हउमै करत विहाइ ॥ Ḏukẖ vicẖ jammai ḏukẖ marai ha▫umai karaṯ vihā▫e. In sorrow he is born, and in sorrow he dies. Acting in egotism, his life passes away. ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ਨ ਸੁਝਈ ਅੰਧਾ ਅੰਧੁ ਕਮਾਇ ॥ आवणु जाणु न सुझई अंधा अंधु कमाइ ॥ Āvaṇ jāṇ na sujẖ▫ī anḏẖā anḏẖ kamā▫e. He does not understand the coming and going of reincarnation; the blind man acts in blindness. ਜੋ ਦੇਵੈ ਤਿਸੈ ਨ ਜਾਣਈ ਦਿਤੇ ਕਉ ਲਪਟਾਇ ॥ जो देवै तिसै न जाणई दिते कउ लपटाइ ॥ Jo ḏevai ṯisai na jāṇ▫ī ḏiṯe ka▫o laptā▫e. He does not know the One who gives, but he is attached to what is given. ਨਾਨਕ ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਕਮਾਵਣਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕਰਣਾ ਜਾਇ ॥੨॥ नानक पूरबि लिखिआ कमावणा अवरु न करणा जाइ ॥२॥ Nānak pūrab likẖi▫ā kamāvaṇā avar na karṇā jā▫e. ||2|| O Nanak, he acts according to his pre-ordained destiny. He cannot do anything else. ||2||