ਸਤਿਗੁਰਿ ਸੇਵਿਐ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੁਖੁ ਜਾਇ ॥ सतिगुरि सेविऐ सदा सुखु जनम मरण दुखु जाइ ॥ Saṯgur sevi▫ai saḏā sukẖ janam maraṇ ḏukẖ jā▫e. Serving the True Guru, one finds a lasting peace; the pains of birth and death are removed. ਮਃ ੩ ॥ मः ३ ॥ Mėhlā 3. Third Mehl: ਅੰਤਰਿ ਤੀਰਥੁ ਗਿਆਨੁ ਹੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਬੁਝਾਇ ॥ अंतरि तीरथु गिआनु है सतिगुरि दीआ बुझाइ ॥ Anṯar ṯirath gi▫ān hai saṯgur ḏī▫ā bujẖā▫e. Deep within himself, is the sacred shrine of spiritual wisdom, revealed by the True Guru. ਚਿੰਤਾ ਮੂਲਿ ਨ ਹੋਵਈ ਅਚਿੰਤੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥ चिंता मूलि न होवई अचिंतु वसै मनि आइ ॥ Cẖinṯā mūl na hova▫ī acẖinṯ vasai man ā▫e. He is not troubled by anxiety, and the carefree Lord comes to dwell in the mind. ਮੈਲੁ ਗਈ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰਿ ਤੀਰਥਿ ਨਾਇ ॥ मैलु गई मनु निरमलु होआ अम्रित सरि तीरथि नाइ ॥ Mail ga▫ī man nirmal ho▫ā amriṯ sar ṯirath nā▫e. His filth is removed, and his soul becomes immaculately pure, bathing in the sacred shrine, the pool of Ambrosial Nectar. ਸਜਣ ਮਿਲੇ ਸਜਣਾ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਇ ॥ सजण मिले सजणा सचै सबदि सुभाइ ॥ Sajaṇ mile sajṇā sacẖai sabaḏ subẖā▫e. The friend meets with the True Friend, the Lord, through the love of the Shabad. ਘਰ ਹੀ ਪਰਚਾ ਪਾਇਆ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥ घर ही परचा पाइआ जोती जोति मिलाइ ॥ Gẖar hī parcẖā pā▫i▫ā joṯī joṯ milā▫e. Within the home of his own being, he finds the Divine Self, and his light blends with the Light. ਪਾਖੰਡਿ ਜਮਕਾਲੁ ਨ ਛੋਡਈ ਲੈ ਜਾਸੀ ਪਤਿ ਗਵਾਇ ॥ पाखंडि जमकालु न छोडई लै जासी पति गवाइ ॥ Pakẖand jamkāl na cẖẖod▫ī lai jāsī paṯ gavā▫e. The Messenger of Death does not leave the hypocrite; he is led away in dishonor. ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਸਚੇ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੨॥ नानक नामि रते से उबरे सचे सिउ लिव लाइ ॥२॥ Nānak nām raṯe se ubre sacẖe si▫o liv lā▫e. ||2|| O Nanak, those who are imbued with the Naam are saved; they are in love with the True Lord. ||2||