ਆਸਾ ਵਿਚਿ ਅਤਿ ਦੁਖੁ ਘਣਾ ਮਨਮੁਖਿ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ॥ आसा विचि अति दुखु घणा मनमुखि चितु लाइआ ॥ Aasaa vich aṫ ḋukʰ gʰaṇaa manmukʰ chiṫ laa▫i▫aa. In hope, there is very great pain; the self-willed Manmukh focuses his consciousness on it. ਪਉੜੀ ॥ पउड़ी ॥ Pa▫oṛee. Pauree: ਵਿਚੇ ਗਿਰਹ ਉਦਾਸ ਅਲਿਪਤ ਲਿਵ ਲਾਇਆ ॥ विचे गिरह उदास अलिपत लिव लाइआ ॥ viché girah uḋaas alipaṫ liv laa▫i▫aa. In the midst of their household, they remain detached; they are lovingly attuned to the Detached Lord. ਓਨਾ ਸੋਗੁ ਵਿਜੋਗੁ ਨ ਵਿਆਪਈ ਹਰਿ ਭਾਣਾ ਭਾਇਆ ॥ ओना सोगु विजोगु न विआपई हरि भाणा भाइआ ॥ Onaa sog vijog na vi▫aapa▫ee har bʰaaṇaa bʰaa▫i▫aa. Sorrow and separation do not cling to them at all. They are pleased with the Lord’s Will. ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਏ ਨਿਰਾਸ ਪਰਮ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥ गुरमुखि भए निरास परम सुखु पाइआ ॥ Gurmukʰ bʰa▫é niraas param sukʰ paa▫i▫aa. The Gurmukhs become desireless, and attain supreme peace. ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਸਦਾ ਰਵਿ ਰਹੇ ਧੁਰਿ ਲਏ ਮਿਲਾਇਆ ॥੩੧॥ नानक हरि सेती सदा रवि रहे धुरि लए मिलाइआ ॥३१॥ Naanak har séṫee saḋaa rav rahé ḋʰur la▫é milaa▫i▫aa. ||31|| O Nanak! They remain forever immersed in the Primal Lord, who blends them with Himself. ||31||